Bazıları

Beni görünce yaptıkları hataları görüyorlar.

Beni görünce yapmaları gerekirken yapmadıkları şeyleri görüyorlar.

Beni görünce sessiz kalışlarını ve yaşadıklarımı sadece izlemelerini görüyorlar.

Beni görünce yanımda olmaları gerekirken beni yalnız bırakmalarını görüyorlar.

Beni görünce dik duruşumu ve kendi boyun eğişlerini görüyorlar.

Beni görünce kendilerinin güvenilmez oluşunu yıllardır tecrübe ederek bilen birini görüyorlar.

Beni görünce kızgın, üzgün, mutsuz, yalnız olduğum zamanlarda kendilerinin rahat, umursamaz, mutlu ve gruplaşmış olmalarını görüyorlar.

Beni görünce söyledikleri yalanları ve kendi çıkarları için insanları nasıl kolayca harcadıklarını bilen birini görüyorlar.

Beni görünce kendilerinin taktığı her maskeyi ezberlemiş ve kendilerinin gerçek yüzünü tanıyan birini görüyorlar.

Beni görünce bencilliklerini, empatiden yoksunluklarını ve yapmacıklıklarını görüyorlar.

Beni görünce başkalarını rahatça kandıramayacaklarını; çünkü onların gerçek niyetlerini bilen birini görüyorlar.

Beni görünce -yaptıkları ve yapmadıkları onca şeye rağmen- sanki kendileri mağdurmuş gibi kendilerinin göstermedikleri ilgiyi ve özeni benden bekleyecek kadar da kibirliler üstelik.

Belki de değiştiler, beni görünce pişmanlıklarını görüyorlar, vicdanları canlanıyor.

Ben onların aynasıyım, aslında bende sevmedikleri kendileri.

Onların yalanlarına ve türlü oyunlarına karşı benim eğilip bükülmeyen gerçeklerim var.

Onların tuzaklarına ve art niyetine karşılık benim iyi niyetim ve hiç bitmeyen umudum var.

Artık şunu çok net öğrendim ve çok zor kabullendim: Bazı insanlar için hiç umut yok.

O yüzden geçmişte bana bilerek, isteyerek, farkında olarak zarar veren herkesi affediyorum.

Onların yaptıkları ve bu kadar kötü insanlar oluşlarıyla ilgili harcadığım enerji için ve onlara üzülmekle geçen vaktimle ilgili kendimi de affediyorum.

Kalbimi hiç karartmadım, her şeyde bir hayır ve iyilik aradım.

Yaşadığım bütün olaylardan ders çıkardım.

Ufacık bir umut kırıntısı bile yetti benim için, bir adım atılsa yetti, ben o adıma koşa koşa gittim.

Bu yüzden artık hepimizin yeni bir yola ihtiyacı var, sevgi dolu ve birleştirici bir yol.

Bu yolda yol göstericiler bizler olacağız; birbirimizi dengeleyecek, destekleyecek, güçlü duracak, huzurlu ve uyum içinde olacak, el ele yürüyecek ve kuvvetli duracağız.

Kırgınlıkları, küskünlükleri, geçmişi ve geleceği bir kenara alıp, şimdiyi güzelleştirmek için ne yapabileceğimize bakacağız.

Dünyayı daha güzel bir yer yapmaya kendimizden başlayacağız

Ve bunun adı

AFFEDEREK YAŞAMAK!